Enfant Terrible bundelt Nederlands elektro-talent

‘Als wij retro uitbrengen? Dan wordt er tegenwoordig alleen maar retro uitgebracht’ is een gevleugelde uitspraak van Martijn van Gessel, labelmanager van Enfant Terrible. Hij heeft een punt. Toch is zijn label in Nederland een belangrijke kracht achter de huidige minimal electro-hausse. En spreekt, met het Zweedse Agent Side Grinder onder contract, international een aardig woordje mee. Met dubbellaar Kamp Holland geeft het platenlabel nu de ruimte aan Nederlands talent.

Dat doet Enfant Terrible goed. Zeker in een muzikaal landschap waar investeren in nieuw talent niet meer vanzelfsprekend is. Overleven als klein, enthousiast en toegewijd label kan alleen door een niche op te zoeken. Die heeft Enfant Terrible gevonden. Met succes. Het siert eigenaar Van Gessel dat hij zoekt naar meer. Actief investeren in talentvolle muzikanten en bands, bijvoorbeeld. Juist dat is belangrijker dan ooit. Door de overvloed aan nieuwe muziek wordt het steeds lastiger om écht onbekende muziek te ontdekken. Zeker in Nederland, waar de traditionele en nieuwe media traditioneel weinig aandacht heeft voor marginale cultuur.

Enfant Terrible ontgint een deel van de tegencultuur en brengt de vondsten naar een select publiek van liefhebbers. Het samenstellen van Kamp Holland moet monnikenwerk zijn geweest. Enfant Terrible is de afgelopen jaren immers een kwaliteitskeurmerk geworden voor proto-elektro, avantgardepop en experimentele popelectro. Hoe dan het kaf van het koren te scheiden? Loopt er, kortom, wel genoeg talent rond in Nederland?

Ja, is het antwoord. Kamp Holland bulkt van het talent. Enfant Terrible rekt er ook de grenzen van de eigen niche mee op. Zo flirt Autonon in Not For Immortals overduidelijk met breakcore en negentiger jaren rave en is Slaapstaking van Puin + Hoop spannende analoge noise. Anders, maar dat stoort niet. Ook, inmiddels bij de liefhebber bekende namen als Distel, Hunter Complex en Hadewych (hallo Einstürzende Neubauten!) kleuren Kamp Holland aangenaam oranje.

Grootste verrassing? De ritmische bliepgekte van Peter Quistgard die klinkt als een soort analoge, melodieuze industrial. Noemt ie zelf trouwens Toy Muzak, die stijl. Mooie staalkaart van een opbloeiende Nederlandse tegencultuur dus. Ben er snel bij. Kamp Holland verschijnt enkel op twee plakken vinyl, in beperkte oplage.

Theo Ploeg

original article