‘While Open Sea was reminiscent of the work of Jan Hammer, Dead Calm and Zero Degrees tends more towards the work of Jean-Michel Jarre.’
festivalinfo review: dead calm and zero degrees
Tag Archives: festivalinfo
festivalinfo review: open sea
festivalinfo review: hours
3,5 / 5
De meest dwarse muziek van Nederlandse bodem is vaak afkomstig van het label Narrominded. Neem het dit jaar uitgebrachte Malconfort van de Amsterdamse band Katadreuffe. Deze release is kenmerkend voor het label: het gangbare wordt vermeden, buiten de lijnen kleuren is eerder regel dan uitzondering. Lars Meijer, één van de geestelijke vaders van Narrominded, hoort al vanaf de beginjaren bij de meest vooraanstaande artiesten van het label. Hij brengt onder andere muziek uit als Hunter Complex. Nieuw is de single Hours, waarvan het titelnummer afkomstig is van het vorig jaar uitgebrachte synth album Heat.
Naast Hours bevat de single twee remixen. Daarvan valt Serious Glass tegen. The No heeft zwaar aangezette percussie toegevoegd aan het origineel. De alsmaar voortdenderende slagen zuigen als het ware alle speelsheid van de overgangen en synthlijnen op. Daarbij komt de zang van Meijer niet tot zijn recht. Dat die de moeite waard is, bewijst het titelnummer. Het is de, licht afstandelijk klinkende, constante factor bij de synthpop waarin zoetgevooisde en onrustwekkende klanken elkaar afwisselen. De aan de jaren ’80 refererende galmzang roept een ongemakkelijke sfeer op, ondanks de vriendelijke tekst: ‘So let’s go into the heartlands, where the sun shines in the hours’. In een rustig intermezzo klinkt het mechanisch aandoende geluid van de bassen haarfijn.
Rest nog de remix van Highway Hypnosis. Waar The No geen potten kan breken, doet Drvg Cvltvre dat wel. Geluiden van ruimtespelletjes van twintig jaar geleden zetten de toon. Langzaam maar zeker komt er een onrustige elektronicalijn bij, die gepaard gaat met prachtige, mystieke klanken. Dit blijft rustig voortsudderen tot Drvg Cvltvre een rechtlijnige beat in de mix plaatst. Diepe bassen en een repeterende zanglijn, die meer als soundscape dienst doet, zijn geheel op hun plek. Ieder deel heeft een grandioze opbouw en samen vormen ze een interessante spanningsboog. Die leidt echter niet tot een climax. Het moet immers onvoorspelbaar blijven bij Hunter Complex.
Jasper Klomp
festivalinfo review: heat
3 / 5
Lars Meijer, het brein achter Hunter Complex, begon eind jaren ’90 met het maken van muziek, zowel solo als in een band en in verschillende duo’s. Zo ontwikkelde Meijer zich als naam in de industrie van elektronische muziek. Tevens lanceerde de Haarlemmer in 2000 het label Narrominded, waarop hij als Hunter Complex in 2010 zijn naamloze debuutalbum uitbracht. Nu, drie jaar later, is er de opvolger Heat, uitgebracht op vinyl en ook digitaal te beluisteren.
Hunter Complex maakt experimenteel elektronische muziek, een cross-over tussen synthpop en new wave, wat uiteindelijk uitmondt in bijzondere synthscapes. De invloeden uit het verleden, veelal muziek uit de jaren ’80, is duidelijk te horen. De boventoon wordt gevoerd door electropop pioniers Kraftwerk, maar de muziek van Hunter Complex doet ook vaak denken aan Tubular Bells van Mike Oldfield. Met digitale synthesizers van o.a. Roland en Yamaha maakt Meijer muziek die gemakkelijk als soundtrack van een film zou kunnen dienen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het artwork bestaat uit beelden van films als Capricorn One, Flashpoint en Midnight Crossing.
Op Heat wordt je meegenomen op een reis, bijvoorbeeld naar Atlantis, maar beland je natuurlijk ook in de ruimte op Space. Hoewel deze track net zo space-achtig mag klinken als de rest van het album, kan toch uit de onverstaanbare vocals nog het woord ‘stars’ opgemaakt worden. Meijer gebruikt op veel van zijn tracks donkere vocals, die vaak onverstaanbaar zijn en meer bijdragen aan het gevoel bij de track dan dat ze een boodschap overbrengen. Daylight is een track die vooral steunt op dreunende beats, waar Highway Hypnosis weer erg poppy klinkt. China Rain is complex ritmisch, maar de daaropvolgende track Room is weer vrij toegankelijk en in het begin zelfs goed dansbaar. Kortom, dit is geen plaat die op elke track hetzelfde klinkt.
Vergeleken met zijn voorganger is Heat een album dat een stuk afstandelijker klinkt. Het is een bijzondere plaat die bij liefhebbers van deze vorm van elektronica, zeker zij die de jaren ’80 muzikaal optimaal beleefd hebben, goed in de smaak zal vallen.
Mark den Dulk
festivalinfo review: hunter complex
Je kunt Lars Meijer niet verwijten dat hij stilzit, of te weinig onderneemt. Als Larz maakte hij al twee lo-fi platen en daarna dook hij de elektronica in met Psychon en Living Ornaments. Zijn jongste project Hunter Complex staat vol met synthpop liedjes, geïnspireerd door namen als jj en M83. Na de gratis EP met remixes van het nummer Here Is the Night is er nu het eerste volledige album: Hunter Complex.
Meijer zit nog steeds vuistdiep in de elektronica. De plaat staat vol bliepjes, drumcomputers en aanverwanten. Al snel wordt het duidelijk dat de muzikant op deze plaat veel meer richting de popmuziek gaat. De liedjes zijn aanstekelijk en niet te ingewikkeld. Dankzij slim gebruik van onder meer toetsen en een scala aan andere instrumenten heeft Meijer het voor elkaar gekregen een plaat te maken die, ondanks de toegankelijkheid, ook in alternatieve kringen best opgezet kan worden.
Hunter Complex wordt nooit te cheesy of fout. Slechts een paar keer gaat het muzikaal niet helemaal goed, zoals op Moonset. Dat klinkt alsof Meijer het met een gratis te downloaden programma even snel in elkaar geflanst heeft. Gelukkig staan daar nummers als Here is the Night, Exit en Fashion Street tegenover. Afsluiter Mean Street vist echter weer compleet achter het net.
Het manco van Hunter Complex zit hem in de zang en consistentie. Sterke en zwakke nummers wisselen zich gedurende het album netjes om beurten af, maar de zang is over de gehele lijn niet echt om over naar huis te schrijven. Dus toch wel enige vorm van consistentie, maar niet die waar je op zit te wachten. De veelal lage, slecht verstaanbare zang voegt bijzonder weinig toe, maar is toch ook weer broodnodig. De muziek zelf is namelijk niet spannend genoeg. Als Meijer zich nog een beetje in het genre verdiept en Hunter Complex een tweede kans geeft, kan daar best iets moois uit opbloeien.
3 / 5
Harm Groustra