Op het Nederlandse Narrominded werd onlangs de razend interessante debuutcd van Hunter Complex uitgebracht wat het project is van Lars Meijer, een mens die zo bezeten is van de 80’s dat zijn synthpop ook 80’s klinkt ook al vermijdt hij dat het retro gaat klinken. Moest Giorgio Moroder zijn eerste stappen in de muziek in 2010 gemaakt hebben, zou hij als Hunter Complex geklonken hebben.

Tijd dus voor een gesprekje met Lars.

Dag Lars, kun je even Hunter Complex voorstellen….

Hunter Complex is een soloproject dat ik drie jaar geleden ben begonnen. Ik heb net mijn debuutplaat uit, die ook de titel Hunter Complex draagt. Voorheen maakte ik electronische muziek met de bands Living Ornaments en Psychon, en daarvoor, als Larz, heb ik een paar lo-fi popplaaten gemaakt.

Maar ik had altijd al het idee om een soort van synthpop/new wave plaat te maken. Ik had altijd al een Roland synth, maar die had ik al een tijdje niet meer gebruikt. Daar heb ik een jaar of drie geleden een Yamaha DX-7 bijgekocht. Toen is Hunter Complex eigenlijk begonnen.

Jij hebt zelfs muziek gemaakt onder Larz op het bekende Skam-label, waarom plots die ommekeer naar de synthpop?

Ik ben opgegroeid in de jaren tachtig, dus de muziek die in die tijd is verschenen heeft een diepe indruk op mij achtergelaten. Het was denk ik rond ’85 toen ik voor het eerst in aanraking kwam met de synthmuziek van Jean-Michel Jarre, Tangerine Dream en een band als A-ha (Hunting High and Low was het eerste tapeje wat ik kocht).

But then that Cobain guy came and ruined everything, zoals Mickey Rourke zegt in de film The Wrestler. Nee, serieus, ik raakte gefascineerd door de lo-fi stroming, en vooral de band Guided by Voices. De manier waarop zij muziek maakten sprak mij enorm aan. Liedjes met simpele middelen opnemen.

Ik heb altijd piano gespeeld, die stond bij mijn ouders thuis. Daar schreef ik mijn liedjes op en die nam ik dan op met een 4-sporen recorder. Jaren later ben ik ook met de computer muziek gaan maken, in de bands Psychon en Living Ornaments. Maar een paar jaar terug kreeg ik toch weer de behoefte om in mijn eentje muziek te maken. Omdat ik geen piano thuis heb, kwam ik logischerwijs uit bij synths.

Heb je ooit je profijt kunnen halen uit die dagen bij Skam, het blijft toch een cultlabel…?

Ik denk dat we er een klein beetje aandacht voor Living Ornaments door gekregen hebben. En vrij recent voor mijn werk sprak ik de band Friendly Fires, die redelijk populair zijn inmiddels. De zanger van die band stond op diezelfde Skam compilatie, dus dat brak het ijs tijdens het gesprek.

Ik ben bezeten van synthpop, maar ‘t is wel moeilijk om originele synthpop te vinden in 2010!

Je moet inderdaad goed zoeken wil je interessante dingen tegenkomen. Maar ik ben ook nog lang niet klaar met de jaren tachtig. Er is nog veel muziek uit die periode die ik nog wil ontdekken. In de jaren tachtig had ik bijvoorbeeld nooit gehoord van Wang Chung. Ik ben denk ik net iets te laat geboren voor Dance Hall Days. Deze gasten hebben echt briljante dingen gemaakt, zoals de soundtrack voor de film To Live and Die in L.A. Maar tegenwoordig heb je ook veel goede synthpop in de mainstream (zoals Robyn) en zijn er labels als Enfant Terrible die erg goede dingen uitbrengen.

Ik noemde je een kind van de jaren ’80 die tegelijkertijd actueel klinkt, blij daar mee?

Oh jazeker! Daar ben ik erg blij mee. I denk niet dat mijn muziek heel erg retro is. Misschien klinkt het zo omdat ik synths en drumcomputers uit de jaren tachtig gebruik, maar het is niet mijn doel om het geluid of bepaalde manier van liedjes schrijven te kopieren van een artiest uit de tijd. Ik maak gewoon nieuwe muziek met instrumenten uit een ander decennium. Ik neem de muziek op met de computer, en daarnaast luister ik naar heel veel hedendaagse muziek, dus wat de productie betreft val ik totaal niet terug op de jaren tachtig. Dus die opmerking klopt wel, dank daarvoor!

Een klotevraag nu…

In tijden van crisis heb ik soms de indruk dat artiesten soms enkel nog cd’s voor zichzelf uitbrengen…

Het is een cliché om te zeggen dat je muziek maakt voor jezelf, maar het is eigenlijk wel waar. Ik doe het uiteraard niet voor het geld, want er valt niks meer te verdienen met muziek vandaag de dag. Je moet veel spelen om je investering die je gemaakt hebt om een plaat op te nemen terug te verdienen. In het begin had ik niet zoveel met live spelen, maar ik nu vind ik de adrenaline wel erg lekker. Veel labels stellen zich net iets te hard aan als ze zeggen dat er geen geld valt te verdienen met muziek. Daar gaat het niet om. Het gaat erom dat die muziek beschikbaar is, dat mensen erna luisteren en ervan gaan houden.

Begrijp je die gedrevenheid van mensen die een indielabeltje starten?

Jazeker begrijp ik dat. Ik ben mede-eigenaar van Narrominded. We vinden het erg tof om muziek uit te brengen van bands die we leuk vinden en andere mensen ervan te overtuigen om die muziek uit te checken.

Iemand die van de jaren ’80 houdt, houdt van vinyl….

Jaaa! Ik heb ongelooflijk veel vinyl in de kast staan. Ik heb eigenlijk een beetje spijt dat ik mijn debuutplaat niet op vinyl heb uitgebracht, maar op cd. Ik ben hard bezig met de opvolger en die komt zeker weten op prachtig vinyl uit.

Ik vond het ongelooflijk dat je gek bent van Miami Vice.

Je ziet gasten vanuit een Ferrari schieten en ondertussen hoor je op de achtergrond muziek van The Church.

Under the Milky Way? Dat is echt een heerlijk nummer. Ik hou erg van die sfeer die er in die Miami Vice afleveringen zit. Ik ben nogal nostalgisch ingesteld. En er zit altijd een bepaald soort mysterie in die beelden uit de jaren tachtig. De kleuren, het licht en vooral de muziek. De film Thief bijvoorbeeld, waar muziek van Tangerine Dream onderzit, die is zo goed omdat al die elementen er in zitten. Starman, met een soundtrack van Jack Nitzsche, zelfde verhaal. Maar recentelijk zag ik Moon, een film uit 2009, gemaakt door Duncan jones, de zoon van David Bowie. En die film heeft ook al die elementen. Dus misschien is het wel meer stijl dan nostalgie.

Heeft het niets te maken met leftijd? Op mijn 40ste zou ik bijna gaan zweren dat ik Phil Collins goed vindt!

Haha! Wacht maar totdat je zijn nieuwe album hoort. Daarop covert hij Motown klassiekers, echt verschrikkelijk! Maar ja, ik begrijp wat je bedoelt, ik krijg ook kippenvel als ik Take Me Home hoor.

Sommigen zullen zeggen dat je 80’s brengt omdat 80’s nu hip zijn…

Zoals ik hierboven al een uitgelegd heb, is dat niet het geval. Het was een logische stap voor me.

Vroeger zou ik je muziek omschreven hebben als bedroompop….

Mmm, ik hou er niet van om hard te zingen, want dan gaat m’n stem minder mooi klinken. Dus het is vrij ingetogen. Bedoel je dat?

Neen, laat maar…geef mij liever uw favoriete lp aller tijden!

Bee Thousand van Guided by Voices

Jij mag afsluiten Lars….

Luister naar m’n plaat! Hij is overal te vinden: Spotify, iTunes, Grooveshark, maar je kan ook een fysiek exemplaar kopen (met een prachtige dubbele uitklaphoes) op: www.narrominded.com

Didier Becu

original article