De laatste paar jaren grijpen steeds meer bands terug naar de jaren 80. Dat komt aan de ene kant denk ik door die heerlijke, ijzersterke en typerende melancholische sound uit die tijd en deels ook om de nostalgische hang ernaar. Er is gewoonweg veel om naar terug te blikken. Wat de hedendaagse bands onderscheidt van de bands van weleer is een bredere muziekkennis en betere apparatuur, waardoor het nooit echt gedateerd klinkt. Overigens zijn niet allen hoogvliegers. Het Nederlandse toonaangevende, klasse label Narrominded stapt in 2010 ook in die moderne trein naar het verleden. Dat doen ze met Hunter Complex en het gelijknamige debuut. Bepaald geen Fyra, want de tijd staat niet stil. Het is een nieuw project van Lars Meijer, één van de oprichters van het Narrominded label en tevens actief als en in de formaties Larz, Living Ornament, Psychon en Psychon Troopers. Deze veelzijdige muzikant beweegt zich doorgaans in de meer abstracte elektronische vaarwateren, maar toont met zijn Hunter Complex aan ook op voortreffelijke wijze uit de voeten te kunnen met vintage sounds gestuurde synthpop vol wave invloeden. Gedateerdheid tot moderne kunst verheven. Trouwens, van een oude, gerijpte wijn heeft toch niemand het over de leeftijd maar juist over de smaak en kwaliteit?
Nu is hij drie jaar later eindelijk terug met zijn tweede album Heat, waar hij weer net zo smaakvol te werk gaat als op zijn debuut (al doet de cover een Americana werkje vermoeden). De vintage synthesizers staan weer volledig in dienst om een eerbetoon aan het verleden te brengen en op hedendaagse wijze te schitteren. Simpelweg gezegd krijg je een heerlijke en bovenal spacy en psychedelische mix van synthpop, wave, krautrock en licht experimentele muziek. Je hoort op afwisselende wijze artiesten en bands als Joy Division, Kraftwerk, Jan Hammer, Clan Of Xymox, Simple Minds, Suicide, He Said, Wire, OMD, New Order en Depeche Mode de revue passeren. Lars weet er zijn eigen draai aan te geven, maar met behoud van de droefgeestigheid en nostalgie van weleer. 47 minuten lang weet hij uiterst pakkende muziek te brengen, die je stevig in de houdgreep neemt. Het is niet alleen bijzonder mooi, het is tevens een schitterende beschouwing geworden op van alles wat geweest is; het duistere verleden op eigenzinnige wijze in het zonnetje gezet. Muziek om bij te dagdromen, je te bezinnen en gewoonweg intens van te genieten. Ook zijn zang klinkt als een ervaren gids door de tijd heen. Het is een filmisch, tot de verbeelding sprekend en wonderschoon geheel geworden, dat iedere melancholicus zal aanspreken. Steengoed en bepaald niet van het Stenen tijdperk dus. Hete nu-nostalgie met een verslavende uitwerking. Het zou daarom ook prima op dat moderne medium, de compact disc, passen. Maar goed dat is wellicht toekomstmuziek. De tweede van Hunter Complex is wederom een fantastische plaat geworden.
Jan Willem Broek