Enfant Terrible is niet zoals andere Nederlandse labels. En zo zijn ook de Nederlandse artiesten die label eigenaar Martijn van Gessel heeft verzameld, niet zoals anderen.

Om de vergelijkingen alvast achter de rug te hebben: deze artiesten zijn niet ‘west coast’. Ze komen overduidelijk niet uit de stal van Lomechanik, Sending Orbs of Delsin, en erbij in slaap vallen lukt al helemaal niet. Al leunen ze wat naar het experimentele geluid van Narrominded (twee artiesten van de compilatie komen daar vandaan), of naar de rauwheid van Eat Concrete, loop je ook daar op een dood spoor. En toch is de cover voorzien van een Hollands bloemenveld – tenminste, daar ga ik voor het gemak even vanuit – en laat de titel van het album geen twijfel. Maar als dit Kamp Holland is, waar staat dat kamp dan?

Don’t Let Them Know van Bakeliet knalt. Het nummer stuwt vooruit, en is moeiteloos sfeervol – zelfs op slechte speakers. Distel pruttelt introvert in papa’s geheime zolderkamer, maar verveelt niet. Neurobit ligt misschien nog het meest in het verlengde van de ‘Nederlandse traditie’: melodieus, open, wijd. Tijdens Pornologic doet de nostalgie het hart zinken (op een goede manier), maar net als hij voorgoed onder dreigt te gaan, is daar de kinderelectro van Staatseinde. Ruimtevaart Vooruit is slim, grappig, maar misschien niet veel meer.

Hunter Complex zet – alweer – een sterke track neer. Rond twee minuut twintig dendert Desert richting het Euro Song Festival, om met hetzelfde gemak weer te vervallen in die blitse pop wave die we van hem kennen. Ik krijg het maar niet uit mijn hoofd dat Hunter Complex het alter ego is – of eigenlijk, zou moeten zijn geweest – van Sting.

Om te zeggen dat Allégement, (Milligram Retreat) voelt als een hedendaagse Palais Schaumburg gaat wat ver, maar die invloeden uit de Neue Deutsche Welle zijn er zeker – zowel de avant garde hakkeligheid als de prachtige dansdeuntjes. De vocals halverwege zijn erg fraai. Puik werk!

En dat geldt eigenlijk voor de hele release. Enfant Terrible bewijst niet alleen internationaal te kunnen scoren, maar ook een vinger aan de pols te hebben van de Nederlandse electronica. Van Gessel presenteert een groep artiesten die (niet allemaal!) binnen de ‘gevestigde’ Nederlandse scene in de periferie zitten. Ik ben benieuwd of ET ze daar uit kan helpen.

Evelyn Austin